Cerita Kontot : Jiwang Side of Me 2.

Biarkan Saja Hati Berbicara


"Saya sayang awak! Yeayyy!" kata Nuzhat sebelum menamatkan perbualan telefon dengan lelaki kesayangannya, Fazril.
Nuzhat, periang seperti namanya, seorang gadis yang senang didampingi sesiapapun. Walaupun namanya agak jarang didengar, dia bangga. Sebab maksud itu sememangnya menggambarkan dia yang sebenar. Dia bukan cantik sangat, biasa-biasa sahaja. Tapi keyakinan diri yang buat orang lain tertarik padanya. She is so contagious. Sesiapa saja yang berada di sekelilingnya seakan dijangkiti senyuman dan gelak tawanya. Dan kerana itulah Fazril merasakan Nuzhat seorang gadis yang istimewa.

****

Masih ingat lagi Fazril pada pertemuan kali pertama mereka. Fazril tidak suka mendekati perempuan walaupun hanya sebagai kawan biasa. Dia seorang yang hanya bercakap bila perlu. Kawan baiknya, Hasyriq, ketika itu baik dengan Nuzhat. Mengenali Fazril membuatkan Hasyriq mengatur langkah memperkenalkan kedua-dua kawannya. Fazril harus mengenali Nuzhat, fikir Hasyriq.

"Hai Hasy, siapa pulak lelaki hensem yang kau bawak ni? Patut la kau taknak layan aku ye. Aku faham.." tegur Nuzhat sebaik saja sampai di meja mereka di kafe kolej.
"Siot lah kau Nuzhat... Kau jangan nak fikir aku gay lak ye. Ni roomate aku lah. Best friend aku, Fazril."
"Oooo.. Hai, Fazril!" dan tika itulah buat kali pertamanya Fazril merasakan senyuman adalah suatu anugerah Tuhan yang paling indah. Dan senyuman itu milik Nuzhat, gadis yang baru dikenalinya.
"Err.. Hai.." balas Fazril.
"Awak tahu, Fazril, awak mengingatkan saya kepada pelangi. Ala, bukan sebab awak hensem la. Tapi sebab pelangi tu cantik, cuma orang bertuah je dapat tengok. Saya rasa saya bertuah hari ni sebab awak balas teguran saya. Hasy cakap, awak tak banyak bersuara, ye ke? Tak boleh la macam tu. Suara tu kan kurnia Allah. Kita kena guna, berbaik dengan semua orang. Betul tak?" kata Nuzhat, panjang lebar dan dalam masa yang sama, tak putus dengan senyuman.
"Emm... Saya cuma tak tahu nak cakap apa je. Terima kasih, Nuzhat.. Awaklah orang paling jujur setakat ni.." Mata mereka bertentangan. Hati Fazril terasa suatu perasaan, dan jantungnya seakan terhenti satu denyutan.
"Ehem ehem.. Jom order minum!" celah Hasyriq, memecah keheningan yang seketika.

Dan ketika itulah Fazril mula punyai satu semangat baru. Nuzhat...

****

"Awak... Saya kena pindah rumah. Nanti kita dah kena berjauhan. Awak akan rindu saya tak?" kata Nuzhat pada hari terakhir mereka bergelar student.

Tiada lagi pergi kolej sama-sama, pulang ke rumah sama-sama, memandangkan rumah mereka dalam bandar X, kerana Nuzhat terpaksa mengikut familynya berpindah ke negeri lain.

Lepas ni, mereka tidak dapat lagi bertemu. Walaupun mereka sudah mengikat janji untuk saling mencintai, terasa juga suatu kehilangan di hati mereka.

Lama Fazril diam, Nuzhat bertanya lagi.

"Awak.. Kenapa awak senyap je?"

"Saya akan rindu awak, sayang. Rindu sangat-sangat. Awak tinggallah di sini. Saya akan jaga awak." jawab Fazril. Hatinya mula sebak. Ish, tak macho dah la macam nih.

"Awak ni.. Sweetnya nak jaga saya. Kahwin je la macam ni. Hehe. Nanti kita keep in touch ya. Awak tu, jangan nak mengada-ngada usha pompuan lain. Saya dapat tau, siap la awak!"

"Saya akan tunggu awak. Saya janji, sayang."

"Saya sayang awak!!! Yeayyyy!!!"

****

Sudah hampir 2 bulan, Nuzhat mendiamkan diri. Fazril mula merasa goyah dan tak tentu arah. Dia amat rindukan suara Nuzhat yang sentiasa riang berkata "Saya sayang awaaaak! Yeayyy!" setiap kali mereka berbual di telefon.

Tak pernah sekalipun Nuzhat lupa mengucap kata-kata itu. 

Setiap kali selepas itu, mereka hanya berhubung melalui Facebook chat. Tak pernah Nuzhat benarkan Fazril menelefonnya. Katanya, chat sudah cukup. Alasan taknak menyusahkan Fazril untuk topap setiap kali. Fazril tak keruan, namun dia terpaksa akur dengan permintaan Nuzhat.

Pernah sekali Fazril cuba telefon tetapi adik Nuzhat yang menjawabnya. Mereka sering berhubung, tetapi tetap terasa jauh.

****

"Awak... Cakaplah awak sayang saya..." kata Nuzhat pada suatu malam.

"Kenapa? Sebok je. Lalalalala..."

"Huuu.. Ye laaa. Mentang-mentang saya dah duduk jauh. Dah ade orang lain la tu.."

"Saya kan hensem. Ramai peminat.."

"Awaaakkk! Taknak kawan!"

"Nanti dah kawen, hari-hari saya cakap ye."

"Kenapa bukan sekarang?"

"Sekarang, saya bagi awak peluang cakap sayang kat mak abah awak dulu puas-puas. Bagus tak saya?" terang Fazril.

"Ye laaa..." dan  begitulah setiap kali perbualan mereka setiap kali.

Namun Nuzhat tetap berdegil dan "Saya sayang awakkk! Yeayyy!!!"

Fazril hanya senyum, dalam hati dia menjawab, "Saya sayang awak juga, sayang."

****

"Assalamualaikum.. Nuzhat ada tak, makcik?" terus Fazril menyalam tangan ibu Nuzhat.

"Eyh, Fazril. Masuklah. Nuzhat ada. Tunggu ya, makcik panggilkan dia."

"Hai, awak.. Sepraisss! Hehe. Suka tak saya datang?" kata Fazril sebaik saja terlihat Nuzhat. Nuzhat hanya tersenyum dan terus menghampiri Fazril. Gembiranya tak terkata.

"Saya rindukan awak, sayang. Awak tak bagi saya kol, saya datang terus rumah awak. Padan muke!" sambung Fazril lagi, menatap wajah dan senyuman yang dirinduinya. Senyuman Nuzhat mula pudar. Dia masih lagi diam, dan mula tunduk memandang lantai. Fazril hairan dengan perlakuan Nuzhat. Gadis itu bukan seperti dulu. Seakan berubah.

"Awak.. Kenapa diam? Marah ke saya datang rumah?" tanya Fazril, kebingungan.

"Fazril, nah air ni makcik buatkan. Ni kek, Nuzhat buat pagi tadi. Rasalah. Rehat dulu ya. Dari jauh Fazril datang ni." kata Puan Ara yang mucul dari dapur. 

"Terima kasih, makcik."

Seketika Puan Ara memandang anaknya, tersenyum hambar dan berlalu ke dapur semula. Nuzhat menghidangkan kek dan minuman kepada Fazril apabila Fazril mula memandangnya semula.

"Sayang..."

Mata Nuzhat mula berair. Pantas sungguh air matanya mengalir tanpa disangka.

"Sayang, kenapa ni? Cakaplah... Jangan menangis. Saya minta maaf kalau saya buat awak marah. Cakaplah sayang..."

"Aku dah tak tahan la semua nih! Biar saya beritahu dia la, kak!" tiba-tiba Zul, adik Nuzhat, muncul. Fazril semakin kaget. Nuzhat pula terus berdiri, cuba menghalang Zul. Zul seakan faham, dan terus berlari naik ke bilik.

"Awak.. Apa maksud Zul tadi tu? Beritahu saya apa?" tanya Fazril, dengan nada yang semakin hilang sabar.

Nuzhat terus mencapai handphone, seperti tidak menghiraukan Fazril, menaip sesuatu. 

"Fine. Saya pergi." kata Fazril, tidak dapat menerima ketidakpedulian Nuzhat.

Ting ting ting...

Satu mesej masuk di handphone Fazril.

Maafkan saya, sayang... Saya gembira sangat awak datang ke sini untuk jumpa saya. Kalau boleh saya nak jerit biar satu rumah ni tau awak datang. Untuk saya, awak bersusah payah dari jauh drive. Tapi saya sedih... Saya dah menyusahkan awak. 

Saya tahu awak rindukan saya, dan saya sangat rindukan awak, sayang. Saya nak jerit dan katakan saya rindu awak. Saya nak jerit cakap saya sayang awak. Saya tau, awak pun nak dengar tu kan? 

Walopun awak konon tak bagi saya cakap tu selalu. Saya menyesal dengar kata awak. Sebab saya dah tak mampu dah untuk tu semua. Kalaulah saya tahu saya akan kehilangan suara, saya nak beritahu awak saya sayangkan awak setiap saat yang saya ada. 

Sekarang, dan juga untuk lepas ni, saya dah tak mampu nak cakap saya sayang awak dah. Maafkan saya, sayang. Saya terima apa saja keputusan awak. 

Fazril berpaling, memandang wajah Nuzhat yang basah dengan air mata. Dia tak mengerti. Apakah maksud semua ni?

****

"Sebenarnya Fazril, Nuzhat telah kehilangan suaranya akibat jangkitan kuman pada peti suaranya. Setelah berpindah ke sini hampir sebulan, tiba-tiba Nuzhat batuk tak henti-henti. Lepas muntah darah, baru kami sedar yang Nuzhat bukan batuk biasa. She's almost got cancer. She lose her voice. Dia taknak beritahu kau sebab dia takut hilang kau. Takut kau tak sayang dia dah..." terang Zul kepada Fazril yang kini terduduk, seakan lututnya telah longgar secara tiba-tiba.

Nuzhat hanya tunduk, masih lagi dibasahi air mata tetapi kelihatan tenang. Seolah-olah bersedia dengan apa jua keputusan Fazril.

"Nuzhat... Sayang.. Saya mungkin akan kehilangan panggilan sayang dari awak.. Tapi tu semua dah tak penting bagi saya. Yang saya ingin hanyalah kasih sayang awak. Cinta awak.. Kali ni, biarkan saja hati kita yang berbicara ya. Suara hati awak yang saya rindukan. Sudikah awak menjadi suri hidup saya?"

Dan hati takkan pernah hilang suaranya.